"Spotkania. Opowieść o wierze w człowieka" // Marian Zembala w rozmwie z Dawidem Kubiatowskim

Opis z okładki:

Moje życie ukształtowały wspaniałe spotkania. Nie byłbym dzisiaj tym, kim jestem, gdyby nie ludzie, których spotkałem na mojej drodze” – usłyszałem kiedyś od prof. Mariana Zembali. Nie sposób było przejść obojętnie wobec takich słów. Tym bardziej, że wypowiadał je człowiek, który wykonał tysiące operacji ratujących ludzkie życie, który wspólnie z prof. Zbigniewem Religą tworzył legendę polskiej transplantologii. „Każde spotkanie jest zaciągnięciem długu, który wypada spłacić” – dodawał już później wielokrotnie, gdy spotykaliśmy się w trakcie prac nad książką.

Powiedzieć, że Prof. Marian Zembala jest wybitnym lekarzem, który zapisał się w annałach polskiej medycyny, to zdecydowanie za mało. Wystarczyłoby jednak użyć trzech słów-kluczy, by, w sposób najbardziej uczciwy, opisać jego postać: służba, empatia, zespół. To one są punktami odniesienia każdego jego działania oraz źródłem sukcesów.

Swoim dorobkiem, osiągnięciami i przygodami mógłby obdzielić dziesiątki ludzi, jednak nigdy nie spoczął na laurach. Od 1985 roku, gdy wspólnie z prof. Zbigniewem Religą oraz prof. Andrzejem Bochenkiem współtworzył zabrzańską kardiochirurgię i transplantologię, na dobre związał się ze Śląskiem. Był członkiem zespołu kardiochirurgów, którzy przeprowadzili pierwszą udaną transplantację serca, oraz jako pierwszy w Polsce przeszczepił płuco-serce. Dziś jest dyrektorem słynnego w całej Europie Śląskiego Centrum Chorób Serca. Na swojej drodze spotkał największe osobowości świata medycyny, ale najczęściej we wspomnieniach powraca do prof. Zbigniewa Religi, swojego Nauczyciela, prosząc jednocześnie, by używać w tym słowie wielkiej litery.

Nie potrafi mówić o sobie, jest za to mistrzem opowieści o innych, których poznał w swoim życiu, a którzy go ukształtowali i ukierunkowali. Prof. Marian Zembala spłacił z nawiązką dług, który w jego mniemaniu zaciągnął. Z perspektywy czasu o swojej pracy dla pacjenta, o niezliczonych przeszczepach serca mówi: „Byliśmy szaleńcami, nie bogami”.

W książce „Spotkania..” przedstawiona jest rozmowa Dawida Kubiatowskiego z Profesorem Marianem Zembalą. W 11 rozdziałach odpowiednio podzielonych tematycznie przedstawiona jest sylwetka tego właśnie profesora. To właśnie dzięki jego odpowiedziom i dialogiem z Panem Kubiatowskim możemy zapoznać się z historią powstawania filmu „Bogowie”, a także z życiem Pana Zemabli, począwszy od jego życia młodzieńczego, także historii jego kariery, aż do teraźniejszości. Podjęte są również tematy wiary, alkoholizmu, eutanazji, ogólne przekonania profesora i tematy na powszechnie uznawane za niewygodne np. przyjmowanie łapówek przez lekarzy.

W tej książce oprócz szerokiego wywiadu, nie zabrakło także archiwalnych zdjęć ukazujących życie prywatne profesora, ale i także wiele innych momentów.

O Marianie Zembali słyszałam już wiele razy. Wydawało mi się, że już nic z historii jego życia mnie nie zaskoczy, ale myliłam się. Okazało się, że to co wiedziałam o nim dotychczas, było niczym, w porównaniu z treścią książki.

Jeśli jednak nie wiesz kim jest ten wybitny profesor chociaż w małym stopniu (w co wątpię), to w kilku zdaniach przybliżę ci jego postać:

Lekarz, świetny kardiochirurg, profesor nauk medycznych, profesor zwyczajny Śląskiego Uniwersytetu Medycznego, Pierwszy lekarz, który w Polsce przeszczepił pojedyncze płuco oraz pierwszy chirurg, który przeszczepił płuco-serce. Od 1993 r. dyrektor Śląskiego Centrum Chorób Serca w Zabrzu, członek Krajowej Rady Transplantacyjnej, były prezes Polskiego Towarzystwa Transplantacyjnego. W 2015 r. Minister Zdrowia.

Lista dokonań tego człowieka jest ogromna. Na dodatek stale się powiększa.

Wydaje się wam w takim razie, że wywiad z taką osobą automatycznie skazany jest na wyniosłe i majestatyczne odpowiedzi? Byłby to wielki błąd. Otóż Pan Zembala jest osobą bardzo skromną, ale co najważniejsze nie fałszywie skromną. Nie brakuje mu także empatii i sympatii. Jest osobą zdecydowanie mocno stąpająca po ziemi i sprawiedliwą. Docenia swój zespół i ludzi, których spotkał na swojej drodze życia. Nie brakuje mu w żadnym stopniu kompetencji. W pełni oddaje się swoim pacjentom i sumiennie poświęca swój czas.

Ta książka dała mi nadzieję, że mimo ogólnie dostępnych informacji, w naszym kraju nie brakuje dobrych specjalistów, którzy zdolni są do pełnego poświęcenia swoim pacjentom.

Książka zbudowana jest w sposób bardzo ciekawy, każdy rozdział coraz to bardziej powiększa naszą wiedzę. Nie spodziewałam się, że przeczytam ją z taką lekkością i szybkością, mimo poruszanych bardzo istotnych tematów w niej.

Książka na stronie wydawnictwa

Cytaty;

"Niestety empatia występuje zdecydowanie za rzadko w naszym codziennym życiu. Paradoks polega jednak na tym, że o empatii nie należy mówić, należy ją pokazywać swoimi decyzjami, zachowaniem, postawą, stosunkiem do innych, a przede wszystkim działaniem. (...)"

„Odbijające się w ostrzu skalpela światło lampy. Niepewność w umysłach, pewny ruch palców. Cięcie. Otwarta klatka piersiowa. Uszkodzone serce, które zostaje wyjęte by w jego miejsce włożyć nowy, zdrowy narząd. Przed oczami lekarzy leży pusty korpus, bez życia. Zdrowe serce dawcy już na dłoni. Czy podejmie pracę? Zacznie ponownie bić? Przejmująca cisza przerywana głośnym, przyspieszonym biciem serc operatorów i całego zespołu pomocniczego, od anestezjologów po instrumentariuszki. Niepewność i wstrzymane oddechy. Włożone do ciała chorego serce wolno podejmuje od nowa pracę, a z serc kardiochirurgów spada kamień. Narząd porusza się w ciele, zaczyna tłoczyć krew. Ma w sobie pewną tajemnicę. Tajemnicę zmartwychwstania.”

„Jeśli zakosztujesz prawdziwej pasji, która pochłonie cię bez reszty, to już od niej nie uciekniesz.”

„Byliśmy szaleńcami, nie bogami. (...)”

„Kiedy patrzę dzisiaj na swoje palce u rąk, widoczne zmiany zwyrodnieniowe, kiedy czuję ból przy ich zginaniu, to pomimo wszystko odczuwam radość, że te ręce dużo pracowały i nie marnowały czasu. Bóg nie lubi ludzi leniwych. (...) ”

Za możliwość przeczytania tej świetnej książki dziękuję